15 mei 2024
Julia Geilen - anios Orthopedie
Chirurgie zou het worden. Dat paste helemaal bij Julia: nooit stilzitten en altijd bezig. Met veel zin en gezonde spanning begon ze 2 jaar geleden dan ook aan haar coschap Chirurgie. Julia: ‘Een leuke en leerzame tijd. En inderdaad, een mooi en zeer divers specialisme. Toch merkte ik dat het soms té snel of acuut voor mij was. Ik gunde mezelf en de patiënten tijd in het maken van (behandel)beslissingen.’
De laatste weken van mijn co-schap chirurgie waren bij de Orthopedie. ‘Aan het begin van deze weken had ik geen beeld van dit vakgebied. Binnen enkele dagen in dit coschap veranderde dat volledig. En nu ben ik elke dag weer enthousiast over bijvoorbeeld de prothesiologie: een nieuwe knie, een nieuwe heup. Daarnaast is Orthopedie nog zo veel meer en zo in ontwikkeling!’
Waardevol inzicht door coschap
‘Tijdens de coschappen leerde ik misschien nog het meest over mezelf. Ik ben een teamplayer, heb in het begin wat tijd nodig en heb ruimte nodig om vragen te mogen stellen en te ontdekken. Ik vind het fijn om de tijd te krijgen om over een casus te kunnen nadenken en te overleggen. De minder acute zaken dus. Zoals hier; je ziet een patiënt op de poli met veel pijn. Ja natuurlijk, dat is erg vervelend, maar – om het zo maar te zeggen – de patiënt komt aan deze pijn in het gros van de gevallen niet te overlijden. Dat geeft mij de rust en de ruimte na te denken: wat veroorzaakt de pijn en wat kunnen we er bij deze patiënt het beste aan doen? En zo komen we tot de beste oplossing voor deze patiënt. Ik heb geleerd dat ik betere beslissingen neem als ik er langer over heb nagedacht. In het bewaren en bewaken van deze rust ben ik groeiende. Die ruimte om te groeien krijg ik binnen de Orthopedie. Sneller is niet altijd beter, hier blijf ik mezelf aan herinneren.’
Dit is mijn plek
‘Aan het einde van het coschap ben ik naar de opleider van Orthopedie gegaan: “Dit vind ik een mooi vak, hier wil ik in door. Hoe pak ik dat het beste aan?” Samen met hem heb ik een plan gemaakt hoe mijn weg eruit zou zien. Die weg ben ik ingeslagen. Nu, 2 jaar later, heb ik hier een baan. Het liefst zou ik hier in het Zuyderland orthopeed worden; ik kom uit de regio, hier voel ik me thuis. Ze hebben me in deze vakgroep zien groeien, ze hebben me zien veranderen als persoon. En ik weet hoe het hier werkt, hoe het systeem eruit ziet. Hier zit ik op mijn plek. ’
Je mag het hier “niet weten”
‘Binnen de Orthopedie in het Zuyderland heerst een fijn leerklimaat, het is een veilige plek. Je mag het “niet weten”. Als coassistent word je echt gezien en gehoord. Natuurlijk, hiërarchie is er wel: anios, aios, specialist. Maar in die hiërarchie zijn we wel allemaal “echte” mensen met eigen kwaliteiten. Hier werkt echt een team. Je doet het samen. Ik pas hier goed. Voor anderen zal dat binnen een andere vakgroep zo voelen. Hierin is geen goed of fout. Als je blijft doorzetten en je steekt er veel energie in, dan word je gezien en gewaardeerd voor wie je bent. Het komt van beide kanten.’
Je bent lang niemand
‘Als coassistent kan het soms best pittig zijn: je bent heel lang niemand. Ik heb zelf nooit een vervelende ervaring gehad, maar ik heb zeker dagen gehad waarop ik dacht: ‘Voor wie doe ik dit eigenlijk?’ Je mist de autonomie, je mist de waardering. Je wordt geleefd. Van de andere kant begrijp ik dat ook wel weer: je bent nog geen arts, je staat onder supervisie, je bent jezelf maar verder nog niet zo veel…’
Samen maak je een plan
‘Vanaf augustus ga ik dus als anios aan de slag. Bij Orthopedie kijken ze goed naar je: hoe doe je het, hoe groot is de kans dat je slaagt in dit vakgebied? Samen met je begeleiders maak je een plan hoe je richting AIOS gaat. Ga je mee solliciteren naar een AIOS-plek? Maak je een kans? Misschien is het advies nog een jaar langer anios te zijn of adviseren ze om nog ergens anders ervaring op te doen en dan te solliciteren.’
Mijn route
‘Ik ga het werk in de kliniek afwisselen met promotie-onderzoek: 2 maanden klinisch, 2 maanden promotie, 2 maanden klinisch, enzovoort. En ik begin nog aan een tweede master en ga daarvoor wekelijks naar Rotterdam. Dit alles betekent dat ik bij de volgende sollicitatieronde in juni 2025 pas een half jaar klinische ervaring heb. Waarschijnlijk solliciteer ik dan nog niet mee, maar het jaar daarna hoop ik daar wel klaar voor te zijn.’
‘Dit is mijn weg, wat ik wil en wat goed voelt voor mij. Als je dat voor jezelf helder hebt en weet wie je bent, dan lukt het om te worden wie je wilt zijn en te komen waar je wilt zijn.’